سنسورهای نوری، به عنوان یکی از دسته‌های برجسته سنسورهای مجاورتی، از تکنولوژی ارسال و دریافت نور مدوله برای انجام عملکرد خود بهره می‌برند. این نور مدوله، با فرکانس پالس‌هایی بین ۳۰ تا ۵ kHz، رنج تشخیص سنسور را افزایش داده و تأثیر نور محیط را کاهش می‌دهد. این نور، از طیف نور از سبز تا نور نامرئی مادون‌قرمز، برای عملکرد سنسور به کار می‌رود. در بسیاری از موارد، از نور مادون‌قرمز با طول موج ۸۸۰mm در ساختار سنسورهای نوری استفاده می‌شود؛ این انتخاب به دلیل کاهش تداخل نور محیط و افزایش فاصله سوییچینگ سنسور انجام می‌شود. بر روی این سنسورها، یک پتانسیومتر نیز برای تنظیم حساسیت نصب می‌گردد.

این سنسورها به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند:
1. سنسورهای نوری یک‌طرفه (Diffuse):
   - این سنسورها با ارسال نور به سطح مقصد و دریافت نور منعکس شده توسط اشیاء عمل می‌کنند. اندازه‌گیری نور منعکس شده توسط سنسور، به تشخیص حضور یا عدم حضور اشیاء بستگی دارد.
2. سنسورهای نوری رفلکتوری (Retro-reflection):
   - در این نوع سنسورها، نور ارسالی از سنسور توسط اشیاء به سمت سنسور باز می‌گردد که در نهایت تغییر در نور بازگشتی نشانگر وجود یا عدم وجود اشیاء است.
3. سنسورهای نوری دو‌طرفه (Through Beam):
   - این سنسورها دارای دو بخش جداگانه برای ارسال و دریافت نور هستند. حضور یا عدم حضور اشیاء بر اساس انتقال نور از یک طرف به طرف دیگر تشخیص داده می‌شود.
سنسورهای نوری آتونیکس با دقت و سرعت بالا، در حوزه صنعتی نقش مهمی ایفا می‌کنند. این سنسورها با ارسال و دریافت پالس‌های نوری، بدون نیاز به برخورد مستقیم با اجسام، از توانایی تشخیص اشیاء در فواصل نسبتاً دور بهره‌مند هستند. دوام بالا، توانایی تشخیص اشیاء متنوع و عملکرد عالی در محیط‌های صنعتی، از ویژگی‌های برجسته این نوع سنسورها محسوب می‌شود.
 
با وجود مزایا و کاربردهای و
 
سیع سنسورهای نوری، معایبی نیز وجود دارد. به عنوان مثال، نصب سنسورهای نوری دو طرفه ممکن است با چالش‌هایی روبرو شود و در محیط‌های بسیار تاریک، دقت آنها کاهش می‌یابد و اشیاء با رنگ تیره را با دشواری تشخیص می‌دهند.