سنسور خازنی چیست؟
سنسورهای خازنی ابزارهایی بدون تماس و بدون کنتاکت الکتریکی هستند که در برابر فلزات و اغلب مواد غیرفلزی عمل می‌نمایند. این سنسورها در کنترل سطوح مخازنی که از مواد پودری، مایع و دانه‌دانه پر شده‌اند، به کار می‌روند.
این ابزارها می‌توانند به عنوان مولد پالس برای کنترل وضعیت ماشین‌آلات برای شمارنده‌ها و آشکارسازی تقریباً تمام مواد فلزی و غیرفلزی استفاده شوند. سنسورهای خازنی، یک نوع از سنسورهای مجاورتی هستند که تشابه زیادی با سنسورهای القایی دارند، اما تفاوت اصلی این سنسورها در این است که سنسورهای القایی یک میدان الکترومغناطیسی تولید می‌کنند. بنابراین، سنسورهای القایی تنها مواد فلزی را تشخیص می‌دهند، در حالی که سنسورهای خازنی علاوه بر مواد فلزی، مواد غیرفلزی مانند شیشه، کاغذ، پلاستیک، مایعات و پارچه را نیز تشخیص می‌دهند.
این سنسورها به صورت استوانه‌ای با قطرهای ۳۰، ۱۸، ۱۲، ۶ میلی‌متر یا بدنه‌های پلاستیکی یا فلزی ساخته می‌شوند. اساس کار آنها بر مبنای اندازه‌گیری تغییر ظرفیت یک خازن در مدار رزونانس RC در اثر نزدیک شدن قطعات فلزی یا غیرفلزی است. قسمت اصلی اسیلاتور از دو قطعه فلزی تشکیل شده و وضعیت قرارگیری این قطعات نسبت به یکدیگر، یک ظرفیت خازنی ایجاد می‌کند. هرگاه قطعه‌ای با ثابت دی‌الکتریک به صفحه حساس نزدیک شود، تغییر در ظرفیت خازنی بین قطعات فلزی ایجاد می‌شود.
این تغییر ظرفیت باعث تغییر دامنه خروجی اسیلاتور توسط دمدولاتور می‌شود. هر گاه دامنه اسیلاتور از مقدار مرجع بیشتر باشد، خروجی سنسور خازنی آتونیکس فعال می‌شود. سنسور خازنی می‌توانند هدف‌های فلزی و غیرفلزی از جمله شیشه، پلاستیک یا چوب را تشخیص دهند. از ویژگی‌های فنی خاص این سنسورها می‌توان به امکان برخورد با مواد رسانای جریان برق و مواد عایق، امکان تشخیص فاصله‌های بین ۱ تا ۵۰ میلی‌متر، و استفاده به عنوان "سنسورهای نفوذی" برای تشخیص مایعات یا محیط‌های دارای دانه‌های ریز اشاره کرد.